Vandaag 14 november, onze trouwdag. Hij komt onverkort en onverbiddelijk weer voorbij. Ik kijk er al een poosje niet naar uit. Het eerste jaar na jouw dood is alweer bijna rond. Het voelt steeds vaker alsof het nu pas écht begint te wegen. . . Misschien wil je reageren. Dat kan heel makkelijk

Die eerste maanden rouwde ik naar beste kunnen, hield mijn hoofd boven water, hield vol en schreef mijn gedichten. En op een gegeven moment was ik het allemaal zo ontzettend beu. Man wat kun je daar uiteindelijk hondsmoe van worden. Ik had er genoeg van. Het had lang genoeg geduurd. . . Misschien wil je…
Lees meer

Het is waar mijn gedachten me zomaar weer brengen. En waar ik in mijn rouwproces zeker nog een keer naar terug wil keren. De gedachte daaraan nu, met het schrijven van deze post, is voelbaar spannend. . . Misschien wil je reageren. Voel je welkom.

Wat een complexe tijd was het toen. Vol uitzichtloosheid, zonder hoop. Of toch, een klein sprankje. Dat bracht de eerste opluchting. Die later nog meer zou groeien. Het einde in zicht . . Misschien wil je graag reageren. Voel je welkom

Omdat alles wat er is zich aan ons presenteert zich voordoet als een polariteit, zou je kunnen zeggen dat alles er ook tegelijk is. Juist in de afwezigheid van het ene is het er ook volledig. Een perspectief wat de Japanners hebben vervat in het begrip “Ma”. Zoals bijv. in de bloemschikkunst Ikebana niet alleen…
Lees meer

Augustus 2018 veranderde het leven van Margret en mij abrupt. Om woorden te kunnen geven aan wat er met ons gebeurde gebruikten we de metafoor ‘Tango met de Dood’. Zestien maanden later sterft Margret op 30 december 2019. Eenmaal een beetje bijgekomen schrijf ik vanaf februari 2020 gedichten. Voor mij een manier om mijn rouwproces…
Lees meer

Het Licht. Bijna net zo’n indringende entiteit als Het Leven of De Dood. Voor Margret was Het Licht de voornaamste van de drie. Op een ander, hoger niveau dan Het Leven of De Dood. Het is er altijd ongeacht onze vreugden, ons verdriet, ons lijden, onze drijfveren. Ongeacht levend of dood. Ze kon ook niet…
Lees meer

In de stilte die jij achterliet, zit ik gewoon wat te mijmeren bij de open haard. Herinneringen brengen mij weer terug naar gelukkige tijden met jou. Geluk wat onmiskenbaar in hele kleine dingen zit. . . Misschien wilt u reageren. Dat kan.

Terugdenkend aan deze periode blijft met name voelbaar hoe lastig het was om een eigen koers te bepalen. Zo veel invalshoeken, zo veel input (die ik grotendeels voor Margret filterde) en besluiten te nemen. Met in haar achterhoofd niet alleen de melanomen maar ook de vraag “Doe ik het wel goed?” Uiteindelijk nam ze, vonden…
Lees meer

In het kijken naar wat er was en niet meer is, kom ik niet alleen mijn angsten tegen, maar ook verlangens en hoop voor de toekomst. Daarbij ontstaat ook de vraag of ik mezelf permissie kan geven. Een belangrijke factor voor overgave. Dat vraagt dan opeens wel weer even winkelen met mezelf. . . Misschien…
Lees meer