TmdD: Dankbaarheid

Geschreven op 01-08-2020

Het beste wat ik
Geloof ik ooit gedaan heb
Was alles uit mijn handen laten vallen
Zodat ik samen met jou
Die laatste zestien maanden
Heb geleefd met de mogelijkheden
Die de dood ons liet
Geleefd wat voelt als ’ten volle’
Hoe voller kan het
Dan wanneer je de dood in de ogen kijkt
En hij zijn vinger naar je uitsteekt
Als zijn uitverkorene
De dagen die we onverwacht nog kregen
Een groot geschenk voor ons beiden
Manoeuvreerden we met elkaar
Ieder op de top van eigen kunnen
Zoals die keer dat we met de caravan
Verdwaald reden in de achterbuurten van Parijs
Ik heel blij dat jij de kaart las
Jij heel blij met mij achter het stuur
De achterbuurten van Parijs
Een Tango met de Dood
Op elkaar aangewezen
Oneindig dankbaar voor elkaars nabijheid
Rusten bij de ander
En ons geborgen weten bij elkaar
Ook al zweepte de muziek ons voort
Zo groeiden we zestien maanden
Aan elkaar en aan de dood
Het einde absoluut niet onze keuze
Maar misschien wel de allerbeste zestien maanden
Die we ons nooit hadden kunnen voorstellen
Wat rest is weet ik
Dankbaarheid

Doodgaan en achterblijven zou je eigenlijk niet alleen moeten hoeven doen. Ofschoon je het wel steeds helemaal ZELF moet doen. Dat blijft. Het is eenzaam werk, zowel doodgaan als achterblijven. Confronterend. En het snijdt diep. Dieper dan ik me ooit heb kunnen voorstellen.

De voorbereiding op wat komen gaat kun je misschien wél met elkaar doen. Al besef ik heel goed dat dit lang niet altijd mogelijk of door omstandigheden gegeven is.

Mijn besluit om op 13 augustus 2018, na de aankondiging `kwaadaardig en ongeneeslijk` alles los te laten is nog steeds onbetaalbaar. Ik heb me op dat moment uit ongeveer alles teruggetrokken om zoveel mogelijk vrijheid en tijd met elkaar te hebben. De ruimte die het mij en Margret gaf om ´ons proces´ samen te gaan is zoveel waard gebleken. Leven met kwaadaardige melanomen die alleen de dood in het vooruitzicht stellen is een gigantische klus. Zelfs voor twee is het nog enorm.

Nog iedere dag weer ben ik blij met mijn besluit destijds. Vreemd genoeg behoren die zestien maanden dat we de Tango met de Dood dansten, ook tot de beste maanden samen. Het is boeiend hoezeer samenzijn, intensiteit, intimiteit, lachen en huilen veranderen. Rijker, gevulder, misschien ook wel betekenisvoller. Misschien nog wel stof voor een nieuw gedicht. Hoe dan ook kan ik iedereen die zichzelf of de partner geconfronteerd weet met de aanstormende dood één ding van harte aanbevelen: “Zorg dat je erbij bent en blijft”. Iedere dag van de week, zoveel mogelijk. Beweeg desnoods hemel en aarde om voor jezelf en je partner de ruimte te maken die jullie nodig hebben. Het is niet makkelijk, in geen geval, maar het is zo ongelooflijk de moeite waard.  

Misschien wil je reageren. Dat kan via onderstaand formulier.