TmdD: Volgen

"Leek gisteren een zware dag met veel informatie, moeilijke keuzes en verwarde dubbele gevoelens, na vanochtend lijkt gisteren een 'walk in te park'. De eerdere PET scan kan geen tumoractiviteit in de hersenen tonen, dus gisteren uit voorzorg een MRI gedaan. Een uur geleden belt de oncoloog. De MRI laat 7 uitzaaiingen in de hersenen zien. Godverdomme. Wat kunnen we daar dan weer mee. Zoals voorspeld, de roller coaster dendert nu in volle vaart van zijn hoogste punt naar beneden. IJzingwekkend. Het voelt alsof we nu echt alle kanten op geslingerd worden. Het aantal opties wat we nog leken te hebben is hierdoor ook teruggebracht tot één, dat is dan weer lekker makkelijk. Vanmiddag pillen ophalen in het ziekenhuis. En maar zien dat we dit weer ergens een plekje geven."

Dit WhatsApp bericht schreef ik op 4 september 2018 (alweer dik twee jaar) naar familie en vrienden. Onze Tango met de Dood in volle gang. De muziek wild en voortstuwend. Geen adempauze werd ons gegund.

Vandaag 19 september, precies twee jaar geleden konden we eindelijk die adempauze nemen. Een dagje naar zee met zijn tweeën. En dan komen deze woorden als we liggen op het strand.

.

.

Het blijft een cadeau iedere keer als woorden komen. Alsof ze op een of andere manier door me heen stromen. Aan mij dan de uitnodiging om ze op te vangen, door te geven. Zo kan dat soms voelen. Een geschenk.

.

Misschien wil je reageren. Dat kan.