TmdD: Loslaten

Dit gedicht schreef ik, ontving ik eigenlijk, tijdens het actief terugdenken aan het werkelijke doodsmoment. Zo nabij was ik nog nooit bij iemands vertrek van deze aarde geweest. Hoe was het ook al weer. Hoe zaten we erbij. Wat ging er aan vooraf. En dan opeens zijn er deze woorden, alsof ze door me heen stromen en ik ze mag ontvangen, vastleggen, koesteren.

Geschreven 17-02-2020

vandaag is het de zevende maandag
de zevende maandag nadien
nadat ik het kloppen van je hart
in de holte tussen je sleutelbeenderen
zag vertragen en verzwakken
dan stilstand!
de minuten erna
veranderde je lichaam
verwerd van jouw heerlijke lijf
tot stoffelijk overschot
niet langer bezield
en sprankelend
maar onbewoond, leeg en doods
verdrietig, maar vooral ook vredig
en niet zonder voldoening
liet ik de hand los
die al niet meer de jouwe was
het door jou gekozen pad
gelopen tot het einde
van mijn mogelijkheden
moest ik je tenslotte wel
loslaten

Liever luisteren naar dit gedicht.

Het komt vast nog vaker ter sprake maar ik denk dat dit is waar rouw met name over gaat. Het actief aankijken van alles wat er is en was. Omarmen van alle mooie en ook lelijke dingen. Beseffen en benoemen wat ik verloren heb en waar ik van verlost ben. Daarbij gaat het op geen enkele manier over goed en slecht en al helemaal niet om schuld. Alleen om wat was en is. Onbevangen en zonder oordeel kijken. En geloof me dat is een mega klus. Een groot werk dat voor mij nog lang niet klaar is. Als het al ooit gereed gaat zijn. Ik zie nu vooral in mijn eigen situatie hoe het werkt, hoe het de dingen zachter en milder maakt. Omarmen brengt rust en zachtheid.